Birisi unutkanlık mı dedi? O da nesi? Unutmayı bile unutur hale geldim. Her gün yaptığım, yediğim, içtiğim şeyleri hatırlayıp da ne yapacağım? Güzel veya kötü, yoğun duygu içeren anılarımı unutmasam yeter bana. Her anı insanın kişiliğinde ve hayatında önemli bir yere sahip. Hiç unutmam; üç yaşlarındayken babamla, yaşadığımız kasabada arabayla gezmeye çıkmıştık. Her şey üç yaşındaki bir çocuk için harikaydı; araçlar, ağaçlar, evler. Yollar ve insanlar. Zevk almak için onlarca sebep. Giderken, kapı bir anda açıldı ve kendimi yerde yuvarlanır halde buldum. gözlerimi açtığımda ise annemin kucağındaydım. Belki komik gelebilir ama yaşayınca hiç de öyle olmuyor. O günden sonra her arabaya bindiğimde kapıyı kilitler emniyet kemerini takarım.

Bazense anılarımızı da unuturuz ama insan beyni o kadar muazzam bir organ ki ufacık bir ipucu bile canlandırır anılarımız. Bazen bir kokudur bazense bir görüntü, dokunuş… ses de olabilir. Mesela neredeyse herkesin tattığı bir kokudur yağmur sonrası toprak kokusu. Doyasıya çekeriz kokuyu anılarımıza, yaşanmışlıklarımıza.

Ve son bir nefes… anıyı tekrar yaşarmışçasına.

Mavi Bulut