Ne kadar da güzel bir içecek. Yaz, kış, bahar fark etmeksizin tüketilebiliniyor. Ben yağmurlu günlerde içmeye bayılıyorum. Cama çarpan damlalar kahveye daha da bir anlam katıyor gibi. Kahveyi normal bir içecek gibi görmek sanırım ona bir hakaret olurdu. Özellikle; rahatça, zevkini çıkara çıkara içebilmek için bir öğüne bile ismini vermiş atalarımız. “kahvaltı” kahve altı yani kahve öncesi anlamını taşıyor. Bir de günün en önemli öğünüdür kendisi. Günlük koşuşturmamıza enerji kaynaklığı yapar kahvaltılar.

Ben küçükken, hatırlıyorum da her gün, tüm aile beraber otururdu sofraya. Öyle zengin bir aileden gelmiyorum. Yerde, bağdaş kurarak yapardık kahvaltımızı. O zamanlar çok güzel gelirdi. Çocuk olduğumdan mıdır nedir; her sabah toplanıp sohbet etmelerini dinlerken yemek için sabırsızlanırdım. Hatta onlardan önce kalkıp benim hazırladığım da olurdu. Halbuki hiç konuşmaz, hep dinlerdim.

Arkada, televizyonda sabah haberleri olurdu hep ama hiç sesi açılmazdı. Sebebini hiç sormadım. Sadece görüntüsü hoşuma gittiğindendi belki de… Sizde nasıldı ki? Ben memnundum durumdan.

Şimdilerde ise birkaç şey atıştırıp kaçıyorum evden. Çok değişti zaman küçüklüğümden beri. Eskisinden bile değerlendi zaman, çok da hızlı oldu sanki…

Bir de kahvenin olmazsa olmazı vardır: Sohbet. Sizi bilmem ama bence sohbetsiz kahve yarım kalır. Geçi pek insanım yok sohbet edebilecek, kahve eşliğinde. Ben de güzide defterimle kalemim eşliğinde sohbet ediyorum. O bana cevap veremiyor belki ama deli gibi de gözükmüyorum. Kendi kendime sohbet ettiğim zamanlar da oldu. Bazen ben bile tanıyamıyordum o durumda kelimelerimi.

Koyu bir sohbetin kahveye ihtiyacı yoktur ama kahve de sohbet ister…

Mavi Bulut